Espanol por favor

Na twee weken Spaanse les in Antigua (Guatemala) zouden we – voor de grap, als gebbetje – onze volgende post in het Spaans kunnen doen. Dit zou echter te makkelijk zijn. Bovendien blijkt na kijk- en luisteronderzoek van Maurice de Hond dat het fundament van onze doelgroep (“Kosmopolitische Gelukszoekers”) afhaakt bij niet-Nederlandse content. Vandaar.

De afgelopen twee weken zaten we op school om Spaans te leren. De eerste week 4 uur per dag. De week erna hebben we dit opgeschroefd naar 6 uur. We hadden beiden een eigen privé-juf zodat niemand bij ons kon afkijken. Na de lessen was er huiswerk.

Behalve dat we op school zaten, logeerden we bij een gastgezin. Ons gastgezin ontvangt al bijna 25 jaar studenten. De vrouw des huizes – en tevens de chefkok – heet Eva, een kleine beroemdheid in Antigua. Die faam heeft ze gedeeltelijk verworven door haar uitstekende kookkunsten, maar ook omdat ze inmiddels de trotse eigenaar is van 's werelds grootste verzameling van scheldwoorden in alle talen van de regenboog.

Van te voren hadden we bedacht om maar 1 week bij het gastgezin te blijven, maar al gauw besloten we om ons abonnement op drie heerlijke maaltijden per dag met nog een week te verlengen. Gezellig bovendien en heel geschikt om ook buiten de lessen nog even door te stuntelen in het Spaans. Het is ook leuk om te ervaren dat het leven in Guatemala (in ieder geval bij ons gastgezin) weinig verschilt van het leven in Nederland. Alleen kijken ze hier Colombiaanse telenovella's in plaats van Goede Tijden Slechte Tijden. En een paar kilometer verderop hoesten wat vulkanen de ingewanden van de aarde op.

Zo nu en dan, tussen de lessen door, is het tijd voor een schoolreisje. Bijvoorbeeld een bezoekje aan een Maya-dorpje waar Maya-mensen Maya-dingen doen. Volgens het verhaal van de Maya-gids bleek het hier vooral te gaan om het produceren van kleurige Maya-kleden en alles wat er maar van kleurig textiel in elkaar gewoven kan worden (etuis, rugzakken, tandenborstels, levensverzekeringen). Een arbeidsintensief werkje waar je volgens de Maya's niet vroeg genoeg mee kunt beginnen. Zo konden we een kleedje kopen waar een driejarige zo'n vier jaar aan had gehaakt.

En als we even vrij hebben gaan we er zelf op uit. Bijvoorbeeld naar Guatemala City, wat blijkbaar (volgens ons gastgezin en juffen) een levensgevaarlijke onderneming is. Aan de andere kant lijkt alles in Guatemala gevaarlijk te zijn, tot aan de recycling toe: lege cola-flesje worden onder begeleiding van zwaarbewapend personeel bij de vele bars en restaurantjes opgehaald. Gelukkig hebben we Guatemala City overleefd na een ochtend en middag wandelen langs de weinige bezienswaardigheden, waaronder een ijsco-winkel en wat kerken. In de kathedraal werd net een dienst gehouden. Het was behoorlijk druk, maar gelukkig konden we via de plasma-schermen achterin zien wat er voorin gebeurde. In een kleine zijkapel werd er wat frisdank en chips geofferd aan onze lieve heer, waarschijnlijk als dank of als aanbetaling. Of gewoon, om ook eens een keer iets terug te doen na jaren gratis hosties. Het lichaam van Jezus, maar dan in de smaken paprika en limoen-chili.

En nu zitten de lessen er op en verstaan we gedeeltelijk wat we allemaal niet begrijpen. Gewapend met een uitgebreide Spaanse woordenschat reizen we morgen door. Allereerst naar Largo Atitlan en daarna verder naar het noorden.

Tot slot een woord van dank aan alle deelnemers van de vorige prijsvraag ('Hoe duur kost dat kleed?'). Hoewel Sanne er zeer dicht bij zat met haar antwoord (“Ja goedkoop, ja!”) is de winnaar geworden...Silvain. Niet alleen omdat hij de moeite heeft genomen om het uit te rekenen, maar ook omdat hij zomaar eens gelijk zou kunnen hebben. Voor de rest: dank voor alle reacties en veel plezier met carnaval! Of zoals Lot altijd zegt: Houd God voor ogen en de broek toe!