Toeristen liegen niet

Toeristen liegen niet, legde de eigenaar van de Touroperator uit. Of nou ja, negen van de tien toeristen liegen niet, hield hij een kleine slag om de arm. Andres was het daar niet mee eens, maar Andres was dronken. En dat was nu net het punt. Voor drie dagen was hij onze chauffeur tijdens een tour over de zoutvlakte bij Uyuni (Bolivia). Tweeënhalve dag was hij nuchter, maar na de lunch op de derde dag niet meer. Nadat we een vrachtwagen op een paar centimeter na hadden gemist, besloot onze groep van zes dat het beter was als iemand van ons achter het stuur ging zitten voor het laatste stuk terug naar Uyuni. Dit alles was, volgens Andres, een leugen.

Het duurde even voordat we door hadden dat Andres gedronken had. Hij reed weliswaar harder en lomper dan de dagen ervoor, maar dat kan gebeuren, dachten wij, met de thuishaven in zicht. Maar terwijl zijn kegel langzaam de achterbank van de jeep vulde, kwamen er steeds meer signalen. Zelfs het pepermuntje dat de kokkin hem nog snel had gegeven, kon niet verbloemen wat er aan de hand was. Er was een constant gevecht over de Boliviaanse smartlappen die uit de boxen knalde. Als we met veel moeite het volume een paar decibel naar beneden onderhandeld hadden, werd de knop bij een nieuw nummer weer vol open gedraaid en het gaspedaal nog eens extra ingedrukt. Zijn grappen (favoriet: rijden zonder handen) werden door hemzelf met een hysterische lach ontvangen en zo nu en dan groette hij naar denkbeeldige mensen langs de weg door even de cap van zijn pet aan te raken. En toen we na een bochtig, hobbelig stuk door de woestijn voor het eerst op een rechte, geasfalteerde weg kwamen, merkten we pas hoe erg hij slingerde. De eerste de beste tegenligger werd bijna aangereden en dat was dat; wij zouden met zijn allen uitstappen of een van ons zou het laatste stuk terug naar Uyuni rijden.

En het begon allemaal zo mooi. Andres was nuchter en de natuur was geweldig. Woeste bergen, dampende geisers, blauwe meren, groene meren, rode meren met talloze roze flamingo's en een woestijn met af en toe wat verdwaalde sneeuw dat zelfs maanden nadat het gevallen is koppig weigert te smelten. En natuurlijk de hoofdattractie: de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld en een paar Nederlandse provincies groot. Overal waar je kijkt strekt het wit zich hier uit tot de horizon en soms zelfs ver daarachter. Hier rij je door het writers block van onze lieve Heer, een blanco A4-tje, de reden dat hij besloot om maar een dagje rust te nemen. Af en toe zie je in de verte wat bergen beginnen. Gespiegeld in het zout lijken ze te zweven. Een stuk van schijnbaar nog geen paar honderd meter kan met de auto wel een half uur duren. Op plekken waar de tourtjes stoppen, zijn toeristen druk in de weer om grappige foto's te maken waarin ze spelen met perspectief. Mensen zitten in schoenen, worden opgegeten door knuffels of hangen aan vlechten. Dit zijn foto's die je in principe overal kunt maken, maar nergens zo goed als hier, blijkbaar.

Maar nu stonden we met onze tassen aan de zijkant van de weg, midden in de woestijn te wachten op een antwoord van Andres die nog steeds achter het stuur zat. In eerste instantie weigerde hij zijn plek op te geven, maar langzaam sijpelde het besef binnen dat hij weinig keus had: een lege auto is moeilijk aan de baas uit te leggen. Na lang wikken en wegen nam hij voorin plaats naast John, onze nieuwe chauffeur, en viel binnen een minuut tevreden in slaap.

En zo stonden we een paar uur later in het kantoor in Uyuni. Volgens ons was Andres dronken en volgens Andres waren wij leugenaars, wat hij met veel geschreeuw kenbaar maakte – wat we roken was geen alcohol, maar het pepermuntje van de kokkin. En hadden we hem zien drinken? Nee. Hadden we soms bewijs dat hij had gedronken? Nee. Het was zijn woord en walm tegen het onze. Ook de eigenaar twijfelde in eerste instantie aan ons verhaal, bang voor de reputatie van zijn bedrijf. Toch nam hij de situatie ernstig genoeg op om actie te ondernemen. Een alcoholtest in het ziekenhuis bevestigde zijn tegeltjeswijsheid over toeristen: wij hoorden bij de top 90 procent. Diezelfde avond werd Andres ontslagen en aangegeven bij de politie.

Inmiddels zitten we in Argentinië en het voelt na Bolivia een beetje alsof we weer terug zijn in de moderne wereld. Geen afgetakelde bussen met te krappe stoelen. Geen smerige coca-geur die door alle passagiers de lucht in wordt gekauwd. En geen dronken chauffeurs, iets wat helaas erg vaak voorkomt volgens ons reisboek. Toch was Bolivia fantastisch mooi en de ellende (en littekens) meer dan waard. Geloof ons maar. Wij liegen nooit.

Bedankt voor alle berichtjes en reacties! We lezen ze altijd met zeer veel plezier.
Veel liefs vanuit de Amerikaas,

Jop en Suus