Boca Loca

De All Boys supporters die ons passeren op de trappen van het Bombonera stadion van Boca Juniors schreeuwen en zingen zich hun weg omhoog naar de bovenste ring. Een enkeling is al bezig om z'n voetbalshirt uit te trekken om er zo dadelijk, zonder enig tijdverlies, mee te kunnen zwaaien. Ze gaan volledig op in hun wekelijkse ritueel en hebben maar weinig aandacht voor de groep toeristen die zich halverwege de trappen tegen de betonnen muur heeft gedrukt en zich zo klein mogelijk probeert te maken. Aan de overkant van het trappenhuis wordt een plateau dat leidt naar minder hoog gelegen stoelen door een All Boys fan gebruikt als urinoir. Het geluid van de tienduizenden supporters die al op de tribunes staan, klinkt als onweer in de verte. La Bombonera betekent zoiets als 'snoeptrommel' of 'chocoladedoos', een verwijzing naar de vorm van het stadion, maar die vergelijking lijkt op dit moment, ruim drie kwartier voor de aftrap, zeer ver gezocht.

Een uur eerder zijn we met een busje opgehaald bij ons hostel in de wijk San Telmo. Een voetbalwedstrijd van Boca Juniors, de grootste club van Argentinië, is een populaire toeristische attractie, maar wel een attractie die je niet op eigen houtje bezoekt. La Bombonera ligt namelijk midden in de volkswijk La Boca, een wijk die op een paar straten na onveilig voor toeristen is, maar eigenlijk voor iedereen die er niet woont. Tijdens de rit naar het stadion gaat onze gids nog een keer over de voorzorgsmaatregelen om iedereen ook weer veilig thuis te krijgen. Allereerst, zeer belangrijk, mogen we geen geel of blauw dragen, de kleuren van Boca Juniors, aangezien we bij de supporters van All Boys zitten. Als Boca scoort moeten we vloeken, als All Boys scoort moeten we juichen. Verder benadrukt onze gids dat het belangrijk is om dicht bij elkaar te blijven en hem goed in de gaten te houden om zo direct en zo snel mogelijk het stadion in en uit te gaan. La Boca is geen wijk om te verdwalen. Het is niet helemaal duidelijk of de gids serieus is of niet, hij lijkt ontspannen en zelfverzekerd. Er wordt wat zenuwachtig gegiecheld want wie weet was het wel een grapje. Maar tegelijkertijd vult de bus zich met donkere denkwolkjes waarin iedereen zijn eigen voorstelling maakt van de blauw-gele kruising tussen een overvaller en een hooligan, die blijkbaar veelvuldig los loopt in La Boca.

Net voordat de gids iets wil vertellen over het broodje worst dat even later geserveerd zal worden, rijdt ons busje net iets te hard over de oude tramlijn tussen La Boca en de rest van de stad. De auto maakt een flinke klap en de motor slaat af. Onze gids kijkt om naar de chauffeur die de bus direct weer aan de praat probeert te krijgen. Tevergeefs. Het is opnieuw niet duidelijk of dit een grapje is of niet en er wordt opnieuw gegiecheld terwijl het busje uitrolt en bijna tot stilstand komt. Maar als de chauffeur wel heel nerveus de auto probeert te reanimeren en het tipje van de neus van onze gids langzaam wit wordt, is het opeens muisstil in de bus. Direct lijken dierlijke instincten wakker te worden in onze groep. Snel neemt iedereen elkaar op: wie is het zwakste lid van onze kudde als we de auto achter moeten laten en te voet de wildernis van La Boca in moeten. Achter ons zit een oud Japans stel. Als enigen in de bus lijken ze niet helemaal door te hebben wat er aan de hand is. Bovendien draagt hij een grote, zware camera om zijn nek – minstens een kilo aan extra ballast – en zij een opvallend gekleurde hoed. De rest van de groep haalt opgelucht adem. Dan komt de motor eindelijk weer op gang. Iedereen lacht weer, ook de Japanners die niet beseffen dat ze zojuist door het oog van de naald zijn gekropen. Even later zit iedereen aan een broodje worst.

Als we eindelijk op de tribune komen, is er weinig plek meer. Met grote moeite vinden we een plaatsje bijna onderaan in ons vak. De spandoeken die tegen de hekken zijn geknoopt zorgen ervoor dat we een deel van het veld niet kunnen zien, maar al met al is dit de beste optie.

Zo hoog op de tribunes is pas goed te zien hoe het stadion maar net tussen de huizen van La Boca past. De buren zouden gemakkelijk mee kunnen kijken, ware het niet dat er in La Boca geen hoogbouw is. De hoogbouw van Buenos Aires staat ergens in de verte, in het centrum, waar de banken en grote bedrijven zich gevestigd hebben.

Hoewel het nog wel even duurt voordat de wedstrijd begint, zingen de All Boys zich al schor aan hun repertoire dat opvallend muzikaal klinkt. Een select groepje heeft de leiding. Ze staan met hun rug naar het veld en zwepen de rest op. Ook gedurende de wedstrijd zullen ze maar weinig mee krijgen van wat er beneden op de grasmat gebeurt en zich vooral bezig houden met de moraal van hun troepen. Aan de overkant van het stadion zit de harde kern van Boca Juniors. In de breedte van hun tribune is een gigantisch spandoek uitgerold met daarop de tekst: “Wij maken nooit vrienden.”

Dan komen eindelijk de spelers het veld op en het stadion ontploft. Er werd al gezongen, maar de Boca supporters schakelen nu nog een extra tandje bij. In het hele stadion, ons vak uitgezonderd, beginnen de supporters te springen. De betonnen massa onder onze voeten schudt mee alsof er een aardbeving plaats vindt. De All Boys lijken echter niet onder de indruk en zingen hun eigen liederen. Zo zal het de hele wedstrijd – en zelfs nog een half uur na het laatste fluitsignaal – doorgaan.

De Boca Juniors beginnen met een ereronde. De week ervoor zijn ze hier in eigen huis landskampioen geworden. Dat ze toen al uitgebreid gehuldigd zijn weerhoudt ze er niet van om nogmaals met de beker een welverdiend applaus in ontvangst te nemen. Ook de Boca supporters lijken er geen genoeg van te kunnen krijgen. Voor de All Boys liggen de zaken anders. Vorige jaar nog gepromoveerd, zijn ze nu weer in degradatiegevaar. Maar het zit hun in een weinig enerverende wedstrijd niet mee. Er wordt een rode kaart gegeven. In de 19e minuut van de tweede helft begint het te regenen. En tien minuten voor tijd scoort Boca, ergens beneden achter de spandoeken, het enige doelpunt van de wedstrijd. Na de wedstrijd wordt er door Boca nogmaals uitgebreid feest gevierd, dit keer zelfs met vuurwerk en schaars geklede dames op het veld.

En wij druipen af met de All Boys supporters. Onze gids rent als een herdershond rondjes om ons heen om de groep bij elkaar te houden. In het trappenhuis staat het plateau waar wij voor de wedstrijd kort pauzeerden nu blank van de urine. De zingende Boca supporters zijn nog steeds te horen. Niet veel later stappen we voor ons hostel, veilig uit het busje.

Dat was zondagavond. Maandagavond vertrok ons vliegtuig uit Buenos Aires en lieten we – met pijn in ons hart – Latijns Amerika achter ons. Dinsdagochtend stapten we uit Penn Station in New York. Nog een weekje #occupydeamerikaas en dan zit het erop.