Voetbal en nog wat Spaans

Costa Rica stond vooral in het teken van het bijspijkeren van ons Spaans en, eindelijk, voetbal.

Voor onze Spaanse lessen gingen we naar Orosi, een dorp dat onderin een vallei ligt en eigenlijk maar weinig voorstelt. De huizen langs de weg naar het dal klitten er geleidelijk, bijna ongezien samen. Pas als de bus bij het voetbalveld direct voor de oudste kathedraal van Costa Rica stopt – een plek normaal gereserveerd voor een ´parque central´ – besef je dat je in het dorp bent aangekomen. In de vallei zitten ook nog enkele andere dorpjes, maar omdat die nog net iets kleiner zijn, is de vallei uiteindelijk alsnog naar Orosi vernoemd. De Orosi-vallei is prachtig groen en als de wolken niet aan de omliggende bergen blijven kleven, kun je een eind weg kijken over de koffieplantages.

Net als de vorige keer toen we lessen volgden in Antigua, logeerden we bij een familie, de familie Arce. In de keuken van de familie Arce staat een televisie die de hele dag aanstaat. De familie kijkt het liefst naar voetbal. De eerste avond dat wij mee aten werd de eerste wedstrijd van de finale om het Costa Ricaanse kampioenschap gespeeld en won de jongste dochter een weddenschap van haar vader. Uiteraard wordt ook het Nederlandse voetbal gevolgd. Brian Ruiz, de beste speler van Costa Rica, speelt voor FC Twente. Een week later zal Ajax-Twente hier live uitgezonden worden. Als de wedstrijd begint, om zes uur ´s ochtends, is er niemand op straat. In Nederland zou dat op een zondagochtend niet zoveel zeggen, maar in Costa Rica waar men met de zon op staat, komt dat weinig voor. Iedereen ziet hoe Brian Ruiz verliest.

Ook in het dorp wordt genoeg gevoetbald, in het weekend op het veld voor de kathedraal door de Orosi Puma's en de rest van de week in de sporthal die er uitziet alsof hij binnenkort gesloopt zal worden, maar een mooi kunstgras veldje heeft. Bij gebrek aan voetbal op televisie bezoeken we maandag een wedstrijd in de hal. Na drie maanden zonder voetbal is Jop wat zenuwachtig, ook al gaan we alleen maar kijken. Het is lang geleden dat we voetbal van zo dichtbij hebben gezien.

We zijn wat aan de late kant en de wedstrijd is al begonnen. Het geluid van de schreeuwende toeschouwers is van buiten al te horen. Het klinkt alsof ook hier een belangrijke finale tussen twee aartsvijanden gespeeld wordt. Onze verbazing is dan ook groot als we twee damesteams op het veld aantreffen. In Costa Rica is voetbal gewoon voetbal en de dames worden door het aanwezige publiek net zo hartstochtelijk aangemoedigd als de mannen.

De volgende avond is er – na wat geritsel met de eigenaar van de sporthal en tevens de broer van de vader van onze familie – ruimte voor een grote Nederlandse toerist in het team dat speelt met Inter Milan shirtjes. Tijdens een korte ontmoeting voor de wedstrijd met zijn teamgenoten is het duidelijk dat zij minder enthousiast zijn met zijn deelname dan Jop zelf. Gelukkig voor Jop is er na enkele minuten op de bank een kans om zich te bewijzen in het veld. Een hoge bal die uit zou gaan, kan met een fijne aanname misschien nog binnen de lijnen blijven. Een mooie eerste indruk. Als het lukt. Helaas wordt de bal gemist. Of misschien wordt de bal wel geraakt, wie weet. In ieder geval wordt de neus van een tegenstander gepunterd omdat Costa Ricanen zoveel kleiner zijn dan Nederlanders, zeker als het ook nog een kleine Costa Ricaan is. Met een schreeuw stort de tegenstander op het kunstgras en blijft daar liggen. Voor het eerst die avond is het helemaal stil in de hal. Gelukkig valt de schade mee. En hoewel bij zijn teamgenoten de twijfel over Jop´s voetbalkwaliteiten bepaald niet verdwenen is, is daar nu op zijn minst angst bij gekomen (zeker bij de tegenstander), wat toch een soort van respect is. Soms moet je pakken wat je pakken kunt. Uiteindelijk lopen we met een ruime overwinning en zelfs wat doelpunten van Jop van het veld.

Op onze laatste avond, na een week van Spaans en nog meer voetbal, is er een feest. Het is eigenlijk een schoolfeest voor de eindexamenleerlingen, maar het hele dorp is uitgenodigd. De jeugd komt met hun ouders, maar ook de grootouders lijken sterk vertegenwoordigd. Live muziek trekt jong en oud als het tij de dansvloer op. Hoewel de band aan een stuk speelt, stroomt iedereen na een lied de dansvloer af om zich direct weer om te draaien als de muziek weer begint. Wat ons niet was verteld, maar wat we eigenlijk wel hadden kunnen weten, is dat iedereen kan dansen – goed kan dansen.

Tussendoor wordt er nog een loterij gehouden. Aangezien we in eerste instantie nogal geïntimideerd zijn door zoveel aangeboren salsatalent, besluiten we het dansen nog even te laten voor wat het is en ons vooral te richten op het winnen van een prijs. Onze eerste lootjes brengen ons weinig geluk, maar de tweede ronde is het raak. De avond komt los. En of het nu de drank, de muziek of de adrenaline-rush van het winnen van een miniatuur helikopter en plafonnière is; uiteindelijk wagen we onze voetjes van de vloer, tot groot genoegen van onze familie. Met wat complimenten en twee dikke boeken vol Spaanse oefeningen reizen we tevreden door naar Panama.

Nog twee weken en dan laten we Centraal Amerika met een vlucht van Panama City naar Cartagena (Colombia) achter ons. En...in Cartagena wachten we Teun en Imke op met een stevige portie oer-Hollandse gezelligheid. Wat wil een mens nog meer?

Iedereen super bedankt voor alle reacties. We lezen ze altijd met erg veel plezier dus houd dat vol.

Heel veel liefs