Feestje!

Vijf Colombianen in één ruimte eindigt altijd in een feest, aldus Gabriel Garcia Marquez. Maar in het dorp Punto Gallinas, niet eens zo heel ver van de geboorteplaats van Colombia's beroemdste schrijver, komen ze nauwelijks aan de vijf, alleen als je de kinderen ook meetelt. En een ruimte kun je het niet noemen. Eerder een teveel aan ruimte, overal waar je kijkt. Dit is het aller noordelijkste puntje van Zuid-Amerika en een feest zit er niet in. Bovendien is dit niet echt Colombia, maar een grensgebied met Venezuela waar de grens is weggelaten. Dit is het land van de Wayuu die daar sinds Wayuu-heugenis wonen.

Punto Gallina's ligt in de Guajira Peninsula. Het wordt afgeraden om hier op eigen houtje te reizen, voor het geval dat, voor je weet maar nooit. En er is hier genoeg wat je maar nooit kunt weten, zoals de Wayuu zelf die tot hun recent verworven autonomiteit een agressieve reputatie hadden, maar ook drugssmokkelaars en andere bandieten. Ook de kans om te verdwalen is er groot. En dus zijn we samen met Teun en Imke, die we een paar dagen daarvoor hebben opgehaald van het vliegveld van Cartagena, op een tour en de tour is geweldig.

Niet dat alles zo goed geregeld is. Er gaat het een en ander mis. Het toerisme moet hier nog op gang komen en dat heeft zo zijn nadelen – zo wordt een deel van de tour en passant geschrapt omdat de kapitein van onze boot niet helemaal op de hoogte was van het dagprogramma. De tour zit er blijkbaar nog niet heel goed in. De voorzieningen zijn simpel (hoewel dat op zich geen probleem is). Er is een klein toiletgebouw waar net één wc-pot in past, maar dat toch twee deuren heeft; een aan de voorkant en een aan de achterkant. De ene deur is voor de heren en de andere voor de dames. We slapen in hangmatten onder een rieten dak dat rust op enkele palen en één lemen muur. In een andere hangmat, een paar meter verderop, onder zijn eigen rieten dak en achter zijn eigen lemen muur, schommelt de eenmans-reisorganisatie. Francisco heeft een mobiele telefoon en internet op zijn laptop die hij heeft aangesloten op een stekkerdoos die uit het rieten dak hangt. Vanuit zijn hangmat onderhoudt Francisco het contact met (potentiële) klanten en stuurt hij de chauffeurs, kapiteins, koks en gidsen van de tour aan.

Maar de voordelen van het gebrek aan toerisme wegen vele malen zwaarder dan deze opstartproblemen, want wat we op Punto Gallinas aantreffen is onwaarschijnlijk mooi en hebben we helemaal voor ons zelf.

Dit moet ooit, lang geleden, een laboratorium zijn geweest waar landschappen zijn bedacht en gemaakt. Na een lange reeks experimenten is een deel van die landschappen naar andere plekken in de wereld geëxporteerd, maar het laboratorium staat er nog steeds. De elementen zijn hier achteloos door elkaar gegooid om te kijken wat er zou gebeuren. De Caribische zee wordt opgevangen door steile, gele kliffen met groene afgetopte grasvelden, maar er zijn ook mangroves en rivieren die verder het land indringen. Er zijn klei- en zoutvlaktes en er is heel veel woestijn. Een deel van de woestijn is droog maar groen met planten en cactussen, maar er is ook woestijn die gek genoeg een groot deel van het jaar onder water staat. Er zijn ook zandduinen die helemaal doorlopen tot de branding van de zee. En dan is er nog de wind die de brandende zon op dit kale landschap nog net draaglijk maakt. De wind waait zo hard dat het lijkt alsof de wolken hier het laatste zetje krijgen en het daar helemaal tot Patagonië mee moet doen. Schaduwen op de grond achtervolgen de wolken met enorme snelheden zodat het lijkt of het zand uit het niets nat wordt en direct weer opdroogt.

Hier kun je geweldig mooi wandelen en nog mooier zwemmen. Als je het lief vraagt mag je zelfs in een grote rode truck door de woestijn crossen. 's Ochtends eten we koekjes van geitenmelk met ei en drinken we warme chocolademelk. 's Avonds staat er een bord met vijf grote kreeftenstaarten op het menu.

Het is een feest om hier te zijn.