2012

Na Salvador, waar we jullie hadden achtergelaten, hebben we in een noodvaart enkele highlights van Brazilië afgewerkt. In Rio zaten we drie minuten flaneren van het strand van Copacabana waar jong en vooral oud zich fit jogt. In Sao Paolo zaten we tien minuten met de metro van de grote boulevards, de parken en de musea. En in Ouro Preto zaten we 300 jaar van het koloniale verleden. En dat was dat. Met twee gloednieuwe pinpassen – dank aan ouders en Sanne en Gijs die de passen persoonlijk in Rio bezorgden – waren we klaar om onze minuscule tanga's te verruilen voor stugge poncho's.

In Lima, Peru, is de Braziliaanse zon verdwenen, weggemoffeld achter een onbeweeglijk wolkendek dat daar acht maanden per jaar stof ligt te vangen zodat er geen druppel zon meer doorheen komt. Panfluiten in plaats van Samba. Zo'n acht uur ten noorden van Lima liggen de witte bergtoppen van de Cordillera Blanca, een portie Andes met maar liefst 30 pieken van boven de 6000 meter. Tussen die bergen, op zo'n 3500m, met uitzicht op de hoogste top van heel Peru, sliepen we twee nachten in de prachtige Llanganuco Lodge, een geweldige uitvalsbasis voor een aantal mooie wandelingen.

In de lodge werden we hartelijk ontvangen door Charlie, de zeer vriendelijke en behulpzame eigenaar. Charlie is een Britse econoom van 36 en heeft naar eigen zeggen nog vier jaar om een vrouw te vinden en kinderen te krijgen. Maar misschien is dat een ruime schatting. Charlie heeft namelijk een sterk vermoeden dat de wereld in 2012 vergaat. Dat is ook de reden dat hij de komende kerst zijn jaarlijkse bezoek aan Franse skipistes en familie in Londen laat schieten. Je zal maar vast zitten komen te zitten op een klein eiland met veel mensen, is zijn idee. Charlie wordt in dit vermoeden bevestigd door George. George is een Peruaan van middelbare leeftijd met lang haar die zijn leven voornamelijk op een surfboard voor de kust van Bali heeft doorgebracht. George heeft visioenen. Door zijn zware accent duurde het even voordat wij goed en wel verstonden wat hij zei. Tot drie keer toe vroegen wij hem om het woord 'visioenen' te herhalen. Visioenen. Toen wij niet verder aandrongen was George bereid om toe te lichten wat voor visioenen dat waren. Het komt er op neer dat de Maya's gelijk hadden; 2012 wordt een vervelend jaar. De aarbeving in Nieuw-Zeeland, de overstromingen in Australie, de nucleaire ramp in Japan; het zijn slechts speldenprikjes die een tipje van de sluier lichten. Wijzelf hadden tijdens een wandeling naar Lake 69 een lawine (veroorzaakt door deze aarbeving) maar net overleefd en begrepen wat George bedoelde.

Momenteel verblijft George, op aanraden van zijn visioenen, drie maanden in de lodge van Charlie. In oktober zal George naar Washington DC reizen om samen met de Dalai Lama te mediteren. Er is positieve energie nodig om te redden wat er te redden valt. George en de Dalai Lama kennen elkaar goed. In het verleden heeft George met de Dalai Lama gestudeerd en ze omhelzen elkaar zo nu en dan, iets wat heel bijzonder is. Hier zijn, aldus George, foto's van.

Toen wij na de beschrijving van het einde der tijden aanschoven voor een heerlijke drie-gangen maaltijd had George al gegeten, een eenvoudige salade. De kok had wel gevraagd of hij mee wilde eten, maar George legde licht geïrriteerd uit dat hij slechts de salade wilde. Hij was namelijk geen toerist, iets wat hij voor de zekerheid nog een paar keer herhaalde. Het was ons niet helemaal duidelijk wat die twee dingen met elkaar te maken hebben, maar ondanks dat de wereld over een aantal maanden vergaat, ondanks dat hij over enkele weken met Dalai Lama de wereld gaat redden, vond George het belangrijk dat de kok hem niet voor een toerist aan zou zien.

Wanneer we de volgende ochtend aanschuiven voor het ontbijt is de hemel strakblauw. Het is zonnig en dus is de lange ontbijttafel buiten op het grasveld neergezet. Lima lijkt lang geleden en 2012 oneindig ver weg. Net achter de lodge wordt gewerkt aan een uitbreiding om de capaciteit te verdubbelen. Charlie vertelt opgewekt over de verbouwing die over een paar maanden klaar moet zijn. Dat de wereld vergaat, hoeft het toerisme blijkbaar niet in de weg te staan.

Inmiddels zitten we in Cusco. Nog steeds ver van huis, maar het doet hier toch een klein beetje Nederlands aan. Gisteren hebben we hutspot en een broodje kroket gegeten in een Nederlands restaurant. In de bus hiernaartoe werd een film over Joran van de Sloot getoond, inclusief een uitmuntend gecastte Peter R. de Vries. We genieten nog volop van onze reis. Nog een paar dagen en dan staan we bovenop een van de zeven wereldwonderen. Daarna hebben we nog ruim drie geweldige maanden voor de boeg, de laatste maanden van 2011. Hopelijk maken jullie er ook iets moois van.

Veel liefs

Suus en Jop