Oost, west, paasbest

Al enkele weken reizen wij in het spoor van 'Wie is de Mol?'. De elfde serie van dit programma begon in El Salvador en eindigde in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. De mol heeft zijn sporen achtergelaten. Overal waar we komen, in elk hostel en in elk restaurant, heeft men de karavaan van bekende Nederlanders, cameramannen en geluidstechnici over de vloer gehad. Ze sliepen in onze bedden, aten van onze bordjes en dronken uit onze bekers. Heel Nicaragua wist blijkbaar al maanden voor de laatste uitzending wie het programma zou winnen en – belangrijker – wie de mol was. Mocht je benieuwd zijn naar wat we zo'n beetje hebben gezien en meegemaakt, dan kun je dit dus allemaal op uitzendinggemist.nl nakijken.

Voor ons begon Nicaragua met de verjaardag van Suus. Reden voor een goed gevulde piňata, een grote taart en een veel te chique hotel in een voormalig klooster in Leon. Eind twintig word je immers maar één keer. Daarnaast hadden we onszelf uitgenodigd voor een rondje hanengevechten, een verjaardagsfeest waar elk meisje van droomt, waarmee een lang gekoesterde wens van Suus in vervulling ging.

De hanengevechten vinden plaats in een klein hanengevecht-stadion net buiten de stad. Van de buitenkant lijkt de arena op een grote, luidruchtige groepsknuffel van zo´n tweehonderd mannen. Wanneer je een plaats in deze cirkel weet te veroveren en een weg naar binnen wurmt, kom je bij een houten bak. In de bak staan een scheidsrechter, twee trainers en – niet onbelangrijk – twee hanen. De twee hanen gaan, als ze er zin in hebben, in principe door tot de dood er op volgt. ´Last haan standing´, tenzij de scheidsrechter al voortijdig een winnaar aanwijst of een van beide coaches de handdoek in de ring werpt. Dit is echter een uiterste noodgreep. Tot die tijd worden kneuzingen gemasseerd en wonden gedept of – indien nodig – met zorg schoon gelikt door de trainer. Wanneer de schoonmaakdoek het bloed niet meer vast kan houden wordt deze naar een handlanger aan de rand van de ring gegooid die de doek snel met wat bier uit kan spoelen. (Als je toevallig naast de handlanger staat zou het zomaar kunnen dat tijdens de vlucht enkele bloedspetters van het doekje in je bier terecht komen. Maar misschien lijkt dat maar. Zoiets is moeilijk waar te nemen als je je maar net staande weet te houden tussen een grote groep schreeuwende Nica´s. In ieder geval smaakt het bier lang zo lekker niet meer.) Als een haan wat groggy uit zijn ogen kijkt, verdwijnt de hele kop van de haan in de mond van de trainer. Het idee is blijkbaar dat de haan weer fris en fruitig naar buiten komt om de wedstrijd voort te zetten.

Het bloedige gevecht is echter het hoogtepunt van een maandenlange voorbereiding. Dit is het moment waarop alles samen moet komen, waar haan en trainer al die tijd naar toe hebben geleefd. In deze periode is de haan onderworpen aan een afgemeten dieet, pittige looptraining voor het uithoudingsvermogen en oefeningen met een mini-boksbal. Met een beetje geluk heeft de trainer zijn haan net voor de wedstrijd getrakteerd op een scheerbeurt waardoor het lijkt alsof de haan een speciale roze sportbroek draagt die hij tot boven de navel heeft opgetrokken, ware het niet dat een haan geen navel heeft.

Het gevecht is in feite een weddenschap tussen de twee trainers, maar ook toeschouwers kunnen hun geld inzetten. Wanneer je een gokje wilt wagen kijk je zowel trainer als haan diep in de ogen en je vraagt je af of dit de blik van een winnaar is. Als het antwoord ´ja´ is, heb je je haan gevonden. Voor 50 Cordoba´s doe je mee (en koop je een stuk van de Nicaraguan Dream), genoeg voor een simpele maaltijd op straat of een duur drankje in een café in een toeristische stad. Of eigenlijk maak je kans op een kans want behalve dat je haan eerst moet winnen, moet je daarna de trainer er van overtuigen dat jij die Gringo was die geld had ingezet. Met een beetje geluk deel je in de winst.

Uiteindelijk weten wij niet of onze haan heeft gewonnen. We weten zelfs niet of onze haan de ring gehaald heeft.

Maar dat was de eerste dag in Leon waar het, net als in de rest van Nicaragua, zo ontzettend warm is. De hitte perst al het leven naar de ochtend en de avond. Tussen 10 en 5 is het buiten nauwelijks uit te houden. Via een ietwat verkoelende trip naar de bergen in het noorden zitten we inmiddels in Granada waar het weer net zo warm is als in Leon. Gisteren was de eerste dag van Semana Santa. Net naast ons hotel heeft een restaurant een groot scherm op het terras geplaatst waar de gasten getrakteerd worden op een marathon van ´Passion of the Christ´ (niet de Gouda-versie met Syb en Do, maar ´the real thing´ van Mel Gibson, zo mogelijk nog bloediger dan een hanengevecht). En wij gaan ons nu snel aankleden en opmaken. We willen er netjes uitzien voor de kruisiging van Jezus. Hopelijk zien we enkele mooie processies.

Zalig pasen allemaal!

Dat de paashaas jullie maar goed gezind mag zijn, dat maar jullie overladen mogen worden met paaseieren en dat al jullie paasdromen en paaswensen uit mogen komen.

Tot slot:

Bedankt voor alle reacties en felicitaties! Ze mogen er zijn, net als jullie.