Nog 5 keer Colombia

Voor de mensen die zijn opgegroeid met de welbekende 'Suus in Transport'-series, is er nu naast de klassieker 'Suus in de truck' ook 'Suus in de lucht' beschikbaar. Deze video (en meer) is te vinden via deze link.

Dan, in chronologische volgorde, nog wat Colombia – waar we zeker nog eens terug gaan komen:

1. Cartagena
Onze eerste Colombiaan was een Colombiaanse van 60 en de best geklede taxi-chauffeur die we ooit hebben gezien. Zelfs de nagels van haar tenen waren gelakt om in stijl plankgas te kunnen geven, iets wat je in Nederland zelden ziet. Met zoete complimentjes baant ze zich een weg door de drukke straten van Cartagena en zwaait vriendelijk wanneer ze voorrang neemt op al het verkeer dat ze tegen komt. Een ieder die haar uitscheldt, wordt met een vrolijk 'Gracias mi amor!' op zijn plaats gezet. Uiteraard betalen we teveel, maar nog nooit zijn we zo hartelijk en met zoveel klasse afgezet.

2. San Gil
Tejo is samen met voetbal de nationale sport van Colombia. Het is een sport zoals darts en petanque dat ook zijn en het wordt met eenzelfde beleving gespeeld – vooral door mannen en met veel bier en sigaretten. Bij Tejo moet je met een ijzeren schijf (de bovenste kwart van een Jeux-des-boules-bal) over een afstand van 20 meter een explosief in een kleine bak klei raken en tot ontploffing brengen. Aangezien de banen maar op een meter van elkaar liggen en de worpen - geïnspireerd door veel alcohol - met grote snelheid door de lucht zoeven, wordt ons aangeraden om de afstand tot de bak te halveren, op de achterste baan waar we de minste schade aan kunnen richten. Terwijl naast ons de kruitdampen onder grote TL-lampen omhoog kringelen en de Tejo-hal vullen, duurt het bijna de hele avond voordat onze eerste explosief knalt. Als we niet veel later uitrusten op de kleine Tejo-tribune die over de hal uitkijkt, zien we door de rook de experts aan het werk. Dit zijn de mannen die ook op een ingelijste foto naast de bar hangen en gespeeld hebben op het nationale kampioenschap. De beste speler – die gezien zijn fysiek ook een uitstekende darter had kunnen zijn – zwaait na een zoveelste succesvolle worp tevreden naar het publiek. Aan zijn werp-hand mist zijn pink een kootje. Een andere speler noemt hem een 'tramposo', een vals-speler, al weten we niet of dat met het missende kootje te maken heeft.

3. Bogota
Als we op zondagochtend door Bogota rijden, moet de stad nog bijkomen van een kater. De avond ervoor heeft men de finale om het kampioenschap (voetbal) verloren tegen rivaal Medellin en het is stil op straat. Zoals elke zondag is de hoofdstraat die dwars door het centrum loopt afgezet, een auto-vrije dag zodat de weg gebruikt kan worden door fietsers en wandelaars. Het is nog rustig en pas rond een uur of twaalf komt de dag echt op gang als de eerste winkels open gaan en de bewegende standbeelden, al in kostuum, hun vaste stek op zoeken. De politie is al wel volop aanwezig om de verwachte drukte te begeleiden. Het lijkt alsof alle agenten van Bogota zich hier verzameld hebben zodat de auto-vrije zondag in het centrum een politie-loze zondag voor de rest van de stad betekent.

4. Las Lajas
Bedevaartsoord Las Lajas is wereldwijd – na het Franse Lourdes – een goede tweede als het gaat om wonderen. Het ligt ongeveer 7 kilometer van de grensstad Ipiales na een weg die grotendeels naar beneden loopt. Ongeveer halverwege een diepe canyon is een kerk tegen de rotsen aan gebouwd waar Maria ooit verschenen is (link foto). De kerk staat op een brug die van de ene naar de andere kant van de canyon spant. Op de brug, aan de overkant van de kerk, staat een kapel waar kleurige kaarsen worden gebrand. Een man met een mondkap tegen de rook zet de kaarsen voorzichtig neer en steekt ze aan. De zwarte rotsen in de kapel zijn inmiddels bespikkeld met alle kleuren van de regenboog door het kaarsvet van eeuwen aan wensen en gebeden. In het weekend trekken de mensen uit Ipiales – en verder – hun hardloopschoenen aan en rennen naar beneden, op weg naar Las Lajas om zich na een laatste, steil stuk in de canyon in de warme boezem van Maria te storten. De andere kant op wandelen diezelfde mensen weer langzaam omhoog richting Ipiales. Zo sjokkend zien ze er teleurgesteld uit, alsof een gewenst wonder nog een weekend langer op zich laat wachten.

5. Ipiales
Onze laatste Colombiaan had net zo goed onze eerste Ecuadoriaan kunnen zijn. In het niemandsland tussen de grens van beide landen is de kans 50/50. De man die onze laatste pesos in dollars omwisselde wilde weten waar we vandaan kwamen en uit beleefdheid stelden wij hem dezelfde vraag. Terwijl hij tevreden het geld telt, wijst hij in de richting van Colombia waar we net vandaan komen. Maar wij volgen het puntje van zijn scheefgebokste neus in de richting van Ecuador, met verse dollars en een klein beetje pijn in ons hart, want Colombia was fantastisch.

En nu...
Inmiddels zijn we in Ecuador en ook Ecuador is lang zo gek nog niet. Maar over Ecuador en springende walvissen de volgende keer meer.

Voor een ieder die op vakantie gaat: een hele fijne vakantie!