De gevaarlijkste weg ter wereld

Een krappe vier uur na haar val op de 'most dangerous road in the world' ligt Suus op de operatietafel in het ziekenhuis net buiten het dorp Coroico (Bolivia). In principe is deze op maandag gesloten, maar we hebben geluk want er wordt een uitzondering gemaakt voor noodgevallen. Nu is 'noodgeval' een groot woord, maar als er een noodgeval nodig is om geholpen te worden, dan zijn de schaafwonden op de linkerarm en de snee van een flinke centimeter tussen de ogen precies dat, een noodgeval. De schoonmaakbeurt van onze gids moet nog eens worden overgedaan en mogelijk zijn er hechtingen nodig nu het nog kan. Volgens de Nederlandse dokter in opleiding die ook deelnam aan onze tour, een meisje uit Utrecht, kon de wond anders gaan 'wijken', iets wat eng klinkt, maar vooral betekent dat de meest gevaarlijke weg van de wereld met een litteken zijn sporen op het gezicht zal achter laten. Zoals bij Harry Potter, 'the girl who lived'.

De Boliviaanse dokter die zich over de wonden van Suus ontfermt, een meisje uit Coroico, is nerveus. Haar begeleiders kijken streng toe en sturen haar af en toe met kort commentaar bij. Het zweet op haar voorhoofd druppelt nog net niet op de gele arm die zojuist met jodium is schoongemaakt. De zenuwen zorgen ervoor dat ze snel praat zodat we haar moeilijk kunnen verstaan. Soms geeft Suus verkeerde antwoorden op simpele vragen omdat we niet precies begrijpen wat ze zegt. Dit geeft waarschijnlijk een wat verwarde indruk wat de zenuwen van de dokter niet ten goede komt waardoor ze nog sneller gaat praten. Wanneer we uiteindelijk de benodigde gegevens bij elkaar gestotterd hebben en alles verpakt en verbonden is, is er opluchting, bij de dokter en bij ons.

Zo'n vier uur en een kwartier eerder, na zo'n 3000 meter dalen, 25 minuten voor de geplande lunch en ruim nadat we de meest steile en gevaarlijke stukken overleefd hebben, klapt Suus hard over haar stuur tegen het gravel in een binnenbocht die niet eens zo steil en niet eens zo gevaarlijk is. Gelukkig (gelukkig!) is het geen buitenbocht want op de gevaarlijkste weg ter wereld wil je niet in de buitenbocht van je fiets vallen. Deze weg verdient zijn titel namelijk door per jaar zo'n 300 levens te eisen. Bussen en auto's vliegen hier regelmatig uit de bocht. Na zo'n bocht resten er slechts de vele verticale meters recht naar beneden en verder niets. Deze dubieuze reputatie zorgt er wel voor dat hier dagelijks een peloton toeristen naar beneden fietst. Door deze massale vorm van ramptoerisme doen de vele doden bijna aan als offers, want wie wil nou fietsen over de op-een-na gevaarlijkste weg ter wereld?

Het was ook niet dat we niet gewaarschuwd waren (alsof de naam en de statistieken niet genoeg zijn). Tijdens de busrit naar de startplek van de tour passeerden we nog enkele politie- en brandweerwagens, geparkeerd op een van de weinige plekken waar er een smalle berm is. Een half uur daarvoor was hier een auto over de rand naar beneden gekukeld. Lange touwen worden naar beneden geworpen om het wrak omhoog te takelen. Maar de inzittenden zijn volgens onze gids, zoals altijd op deze weg, al overleden.

Mogelijk waren we overmoedig geworden. Misschien ging het al fout toen we nog moesten vertrekken vanuit het kantoor van de touroperator in La Paz. Iedere deelnemer van de tour krijgt bij terugkomst in het kantoor een shirt met daarop de tekst “I survived the most dangerous road in the world”. Maar aangezien wij niet terug zouden keren naar La Paz en na de afdaling direct doorgingen naar Coroico – vlakbij het eindpunt van de tour – mochten wij het shirt alvast meenemen. De goden verzoeken, achteraf bezien. Met deze trofee in onze zak – met dit voorbarige succes – is de nonchalance er ingeslopen.

Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Als de dokter alle gegevens met een ouderwetse typemachine heeft genoteerd, krijgen we de factuur. De schade blijft beperkt tot wat schaafwonden en 40 Bolivianes voor het consult, wat neerkomt op zo'n 4 euro.

Verder...

Staan er ook nog foto's online van enkele oude ruïnes die we in de jungle van Peru ontdekt hebben.

En de 'r' is weer in de maand dus zorg dat je genoeg vitamientjes binnenkrijgt!

Veel liefs,
Suus en Jop