Drempels

Na een kleine twee-en-een-halve week kunnen we gerust stellen dat Mexico weinig geheimen meer voor ons heeft. Mexico-kenners, dat zijn wij. En wij kunnen het weten, want Mexico heeft geen geheimen meer voor ons. Omdat we Mexico-kenners zijn.

We hebben inmiddels kilometers gemaakt dat het een aard heeft. Na Oaxaca wacht het strand van Puerto Angel op ons. Een rit van nog geen 300 kilometer waar de nachtbus toch nog zo'n 12 uur voor nodig heeft. In Puerto Angel is weinig te doen, ideale omstandigheden dus om...weinig te doen. Een paar dagen slapen, lezen, zwemmen, snorkelen, kaarten en eten tot de volgende nachtbus naar San Cristobal de las Casas, een stad die vooral bestaat uit restaurants, hotels, souvenirwinkels en zapateria's (schoenenwinkels), maar daarom niet minder mooi is. Net als Oaxaca is San Cristobal gebouwd van kleuren. In een van de vele kerken wordt muziek uit de Lion King gedraaid. Can you feel the love tonight? Nou en of.

Nog een busreis dan maar. Nu naar Palenque, waar grote Maya-ruïnes in de jungle liggen. Die Maya´s hebben hun beste tijd gehad. Hun laatste wapenfeit dateert alweer van 1400 jaar geleden. Te vroeg gepiekt lijkt het zo, hoewel dat achteraf – met de kennis van nu – misschien wel makkelijk praten is. Bovendien: volgens de Maya´s vergaat de wereld in 2012. We zullen zien.

En onderweg, tussen de bestemmingen door, zijn er drempels. Die drempels zijn weinig subtiele blokken beton die op het asfalt zijn gegoten. Ze liggen ('staan' is wellicht een betere term) niet alleen in de dorpen en steden, maar ook op de snelweg. Hortend en stotend gaan we ze te lijf. Zo nu en dan, halverwege de steilste drempels, moeten we even op adem komen. Verkopers van mais en fruit wachten op het verkeer dat bij de drempels praktisch tot stilstand komt. Vaak staat er een kraampje. Soms zelfs een paar kraampjes, waarna de overheid besloten heeft om uit veiligheidsoverwegingen nog maar wat drempels aan te leggen zodat er uiteindelijk hele dorpen rond de drempels ontstaan. Het schijnt de machtige Maya-stad Palenque ooit ontstaan is uit drie heilige Maya-drempels en een slimme ananas-verkoper.

En als er geen drempels liggen dan wordt er wel een andere manier bedacht om het verkeer op te houden. Op de terugweg van Palenque naar San Cristobal is de weg afgezet door Zappatista's met spandoeken en een omgehakte boom. Omdat ons Spaans nog steeds niet vloeibaar is, dachten wij in eerste instantie te begrijpen dat het ging om een actie van duizenden ontevreden schoenenverkopers. Na verdere inspectie bleek het niet om een staking van de vakbond der zapateria's te gaan, maar om een etnische minderheid die meer soevereiniteit/geld/aandacht van de overheid wil. Na twee uur vonden ook zij het wel welletjes en mochten we weer verder.

En toen was het tijd om Mexico te verlaten. Gisteren zijn we de grens overgegaan naar Guatemala en via een tussenstop in Quetsaltenango (Xela voor intimi) gaan we verder naar Antigua waar we ons gaan onderwerpen aan twee weken Spaanse les.

En nu, voor de volhouders, de die hards, is het tijd voor een prijsvraagje. Want zeg nou zelf, wat is zo'n reis nou helemaal waard als je er geen prijs mee kunt winnen. De vraag is als volgt:

Susan pint 100 pesos. Ze koopt bij Pedro 6 heerlijke zoete broodjes voor 1,5 pesos per heerlijk zoet broodje. Als Susan de grens overgaat, wisselt ze de resterende Pesos voor Quetzales bij twee louche mannetjes op straat tegen de wisselkoers van 17 februari (en niet tegen een heel slecht tarief). In Quetsaltenango loopt Susan de winkel van Senor Ramirez binnen. Senor Ramirez verkoopt kleden die Senora Ramirez de dag daarvoor nog in elkaar heeft gehaakt. Van de Quetzales die Susan nog in haar schaapslederen buideltje heeft kan zij 4 kleden kopen. Hoeveel kost een kleed?

Prijs is een geheel verzorgd verzorgingsgeheel!