Dingen waar je bij had moeten zijn

Sommige dingen. Sommige dingen, daar had je gewoon bij moeten zijn. Van die momenten, dat als je er dan niet bij was, dat je het dan ondanks onze onderhoudende verhalen, ondanks de foto's, dat je het dan gewoon niet ten volste kunt waarderen. Uiteindelijk had je er gewoon bij moeten zijn.

Vandaag is het 22 december en dit is onze laatste dag in de Amerikaas. Vanavond, rond een uurtje of zes, vliegen we na bijna elf maanden weer naar huis. Dus bij deze, rechtstreeks vanuit New York, een laatste toegift: een kleine willekeurige greep van dingen...waar je bij had moeten zijn:

-Tijdens onze wandeling naar Machu Picchu werd er op een avond cavia geserveerd. En wij zo van “Oh...cavia.” (niet echt teleurgesteld, eerder neutraal, maar het was voor iedereen eigenlijk wel duidelijk dat we niet echt heel enthousiast waren ondanks dat we wel probeerden te glimlachen) en onze gids zo van “Ja, cavia” en wij zo van “Oh.” en hij zo van “Ja.” en wij zo van “Bij ons zijn dat huisdieren” en hij zo van “Echt waar?” en wij zo van “Ja.” en ook de andere mensen uit onze groep zo van “Ja, dat is echt waar.” en hij zo van “Oh.” Maar achteraf bleek dat hij dat wel wist.

-Vlakbij ons hotel in New York ligt een veel chiquer hotel aan Lexington Avenue. Toen we op een avond langs het chique hotel liepen, wandelde ineens Prins Willem-Alexander voorbij. Tenminste, daar leek het op. Het was lastig te zeggen en binnen enkele seconden verdween Willem-Alexander, of iemand die heel erg op Willem-Alexander leek, door de chique deuren naar binnen. Bovendien zagen we hem slechts op de rug dus dat maakte het er ook niet makkelijker op. En hij droeg een plastic zakje en achteraf dachten wij van: waarom zou Willem-Alexander, onze toekomstige koning, zijn eigen zakje dragen? Laat staan een plastic zakje, dachten we nog. Als het nou een zakje van goud was. Met diamanten. En sierlijke kwastjes. En we vroegen ons nog af: zou je ergens op het internet kunnen controleren of Willem-Alexander die bewuste dag daadwerkelijk in New York zou zijn. Maar uiteindelijk hebben we dat niet meer opgezocht.

-In Bolivia waren we aan het lunchen en na het lunchen vroegen we of we konden betalen. Toen kregen we de rekening en daar schrokken we nogal van. Zoveel!, dachten we. En toen keken we nog een keer goed en toen realiseerden we ons ineens dat we nog steeds in de Peruaanse Sol zaten te rekenen in plaats van de Boliviaanse Boliviano (de Peruaanse Sol is namelijk veel meer waard dan de Boliviano, tenminste, best wel veel meer). Heel stom! De ober vroeg waarom we zo hard zaten te lachen en wij legden hem uit dat we de Sol en de Boliviano's door elkaar haalden, maar hij leek niet echt te begrijpen wat wij bedoelden.

-Tijdens onze bootreis in Honduras mocht onze kapitein Rusty graag vertellen over zijn avonturen. En geef hem ons ongelijk, want tjongejonge wat een verhalen. En tijdens zo'n verhaal over orkanen op de Caribische zee of noodlandingen in de Everglades, dan keken wij elkaar aan en zeiden: “Typisch Rusty”. Dat is misschien raar om zo over iemand anders te zeggen, maar als je ook drie dagen op die boot had gezeten, dan had je precies hetzelfde gezegd.

-“Peddels Arriba!”. Dat is iets wat we wel eens tegen elkaar zeiden. Dat hadden we geleerd tijdens het raften. God, het raften! Overigens werd er waarschijnlijk iets anders gezegd want het woord 'peddels' gebruiken ze natuurlijk niet in het Spaans.

-In het Spaans schrijf je de woorden 'gat' en 'oog' hetzelfde, maar spreek je het net anders uit, iets met een 'g' of een 'j'. Lastige materie voor beginners. Een jongen die net bezig was met zijn Spaanse lessen probeerde tijdens het stappen een meisje te versieren door haar te complimenteren met haar mooie ogen. Dat ging niet goed. Dit hebben we overigens niet zelf meegemaakt, maar wel direct uit tweede hand. Dit verhaal werd verteld door Eva, onze gastmoeder in Antigua, Guatemala. Man, wat hebben we gelachen om het verhaal van Eva. Ze weet het dan precies zo te vertellen alsof je er zelf bij was. Serieus, als je dit nu al grappig vond, man!, da's nog niks. Het is jammer dat je er niet bij kon zijn toen Eva dit verhaal vertelde.

-In Brazilië, op weg van de ene naar een andere plek, hadden we een bus genomen. Opeens roept iemand van achter uit de bus dat de chauffeur moet stoppen. En die chauffeur had waarschijnlijk eerst zo iets van: hoezo, waarom zou ik stoppen. Maar de persoon achterin wilde toch echt stoppen en toen wij door de ramen naar de weg achter ons keken snapten wij waarom en toen wilden wij ook stoppen. Want wat bleek nou: een van de deuren van de laadruimtes was open gegaan. Wat denk je: liggen alle koffers en tassen opeens op de snelweg! En die van ons ook! Wil je dat wel geloven! En chaos he, dat kun je je natuurlijk wel voortellen. Bus aan de kant gezet, wij eruit om onze tassen van de weg te halen. Pure chaos! Uiteindelijk viel de schade mee, maar op dat moment was het wel even schrikken. Nu lachen we er om. Maar toen, op dat moment...Maar goed dat de chauffeur uiteindelijk was gestopt!

-Er kwam zo'n man op ons af: “Zijn jullie Duits? En wij zo van: “Eh, nee!” Djiezus! Oh man, je had het gezicht van Suus moeten zien. En van Jop. Classic.

-Tot slot, gerelateerd aan het avontuur hierboven, iets om over na te denken. Als je je afvraagt: wat neem je nou mee van deze reis? Welke nieuwe inzichten heb je verworven? Wat heb je over jezelf geleerd? Welnu, het volgende, een klein pareltje wijsheid, geschreven op de gevel van een winkel met Duitse lekkernijen op Union Square New York....”There's a little German in everyone of us.”
En zo is het.

Lieve mensen, we houden er mee op hier in de Amerikaas. Terug naar de studio in Nederland.

Take care of yourself... and each other.

Suus en Jop